ACAR MUHABİR ŞEHMUS’LA SÖYLEŞİ

Yine dopdolu bir söyleşi sayfasıyla karşınızdayım.

Batmanın emektar gazetecilerinden Şehmus Ustabaşı namı diğer ‘Acar Muhabir’ ve “Taziye Şehmus” bu haftaki konuğumuzdu.

1990’lardan günümüze uzanan gazetecilik macerasını bizlerle paylaştı sayın Ustabaşı. Kendisiyle gerçekleştirdiğimiz söyleşide yılların gazetecisinden keyifli mi keyifli anılar okuyacaksınız. Tüm bunları okurken gazetecilik mesleğine dair mutlaka ki çok şey bulacaksınız. Sözü fazla uzatmadan, sizleri söyleşimizi okumaya davet ediyor, siz okurlarımıza mutlu ve umutlu haftalar diliyorum, kalın sağlıcakla…

1966’da Mardin’e bağlı Midyat ilçesinde doğdu. 1973–1979 yıllarında ilk ve orta öğrenimini Batman Cengiz Topel ve Petrol Ortaokulunda okudu.1985 yılında Türkiye Petrolleri Anonim Ortaklığı (TPAO)’da müttehit elemanı olarak işe girdi aynı yıl askere gitti.1987 yılında askerden döndü, TPAO Beyaz Saray’da pastacı ve tatlıcı olarak görev yaptı. 1989 yılında TPAO sosyal tesis içinde yapılan Kristal Park Devlet Konuk Evine geçiş yaptı. 2004 yılına kadar pasta ve tatlı üzerine çalıştı.2004 yılında kadroya geçiş yapan Ustabaşı, 2013 yılında kapalı spor salonunda görev yaptı. Halen B. pansiyonunda çalışan Ustabaşı, evli ve iki çocuk babasıdır.

USTABAŞI: 1990 yılında düğün kameramanlığı yaptım. Sayısız gelin ve damadın mutlu gününde yer aldım. 2001 yıllarının başında her eve kamera girdiği için düğün çekimlerini bıraktım.  2002 yılında Gazeteci Recep Okuyucu’nun ısrarları üzerine gazetecilik maceram başladı.

USTABAŞI: Gazetecilik maceram ilk olarak Star Televizyonu Muhabirliğiyle başladı. 2004 yılında Star Televizyonundan ayrılarak kuruculuğunu Nedim Aslan’ın yaptığı Petrol Gazetesi’nde muhabir olarak çalıştım. 2005 yılında Petrol Gazetesinden ayrıldım, Akşam Gazetesi ve Batman Gazetesinde çalışmaya başladım. 2009 yılına kadar Batman Gazetesindeki görevim devam etti. 2010–2011 yılları arasında Batman Postası’nda çalıştım. 2011 yılında AHA haber Ajansı ve Batman Medya Gazetesinde çalıştım. 2012’de Batman Pusula Gazetesinde görev aldım. 2013 yılında Pusula Gazetesinden ayrılarak İhlas Haber Ajansına geçtim. Halen İHA haber ajansı ve Akşam Gazetesi muhabirliği yapmaktayım.

USTABAŞI: Gerçekten zor bir meslek, tabi hakkını verirseniz. 12 yıllık gazetecilik hayatım süresi içinde bir değil birçok ilginç olayla karşılaştım. Benim yaptığım haberler genelde polisiye haberler. Tabi bu haberleri yaparken çoğu zaman saldırıya uğradığım anlar olmuştur. Sizin sorunuza gelince aslında başımdan çok ilginç olaylar geçti ama en ilgincini anlatayım. Bir gün hastanenin acil girişinde haber beklerken tüfekle vurulan yaşlı bir kadın getirildi Ambulans aracıyla getirilen kadına, kızının düğününde havaya sıkılan kurşunlardan biri isabet etmişti.

Ağır yaralı kadın ameliyata alındı. 3 saatlik ameliyatın ardından Diyarbakır’a sevk edildi. Yakınlarına durumunu sorduğumda yaşama ihtimalinin çok az olduğunu söylediler ben de gazeteye gelip daha hayatta olan kadını ‘öldü’ diye yazdım. Yaşlı kadının ölmeyip yaşadığını ertesi gün öğrendim ve şaşkına döndüm. Bu benim büyük bir hatam ve acemiliğimdi.

Bir gün de habere giderken bali çeken üç çocuk önüme çıktı. Ellerinde büyükçe bir bıçakla benden 5 lira istediler, o gün cebimde 10 lira vardı. Vermesem çocuklar beni bıçaklayıp kaçacaklar, versem parasız kalacağım. Onlara size 10 lira vereyim, bana 5 lira verin dedim. Bizde para ne gezer dediler. Mecburen 10 lirayı veridim ve sakın gazeteciden para aldığınızı kimseye söylemeyin deyip oradan ayrıldım. (tabi bu anı, artık sır olmaktan çıktı)

Bir gün de yine bir bıçaklanma haberine gittim. Yaralı vatandaş sedye üzerinden kalkamıyor, ben fotoğraf makinemi çıkardım.  Makinemi görünce beni çekme diye ikaz etti. Ben çekeceğimi söyledim,  sedye üzerinde yaralı haldeyken halen beni tehdit ediyor, çekersen bir gün seni yakalar hesabını sorarım diye. Ben de sen iyileşinceye kadar Allah büyüktür dedim. Aradan 3 ay geçti bu yaralı vatandaş iyileşmiş, yanında iki kişiyle birlikte bana doğru geliyor. Beni görünce tanıdı ve bana sen o gazeteci değil misin dedi. Sana çekme dedim sen çektin dedi. Ben o gün takım elbise giymiştim, elimde ne çanta vardı ne de makinem. Yok, kardeşim benim gazeteciye benzer yanım var mı, bir baksana dedim. Adam baktı ve şöyle dedi “o gazeteci sana ne kadar benziyor”. Ben de “insan insana benzer” deyip yoluma devam ettim. (umarım o adam şu anda bu satırları okumuyordur)

USTABAŞI: 2006 yılında bisikletim, 2007 yılında ise motosikletim çalındı. Motosikleti 2007 yılında 1500 liraya taksitle almıştım. O dönemlerde Batman Gazetesinde çalışıyordum. Almamın nedeni ise haberlere zamanında yetişebilmekti. İşime çok yarıyordu. Yine böyle bir Ramazan ay’ındaydık.  Motosikletimi gazete bürosunun önüne park edip içeride haber yazıyordum. 15 dakika geçmeden kafamı bir kaldırdım ki motosikletim yerinde yok. Emniyete gittim. Motosikletimin çalındığını söyledim, ifademi aldılar. Aradan bir hafta geçti halen motosikletim bulunmamıştı. Bunun üzerine “Hırsıza Sesleniş” diye bir makale yazdım. Makalemde saygıdeğer hırsız kardeşim, motosikletim senin tarafından çalınmış bulunmakta, Sen onu çaldığından beri şevkim kırıldı, habere çıkamaz oldum. Motosikletimi ve benden önce çaldığın motosikletleri geri getirirsen, diğer dünyada sana büyük sevap yazılır diye mizah şeklinde bir yazı yazdım. (tabi fayda etmedi, o ayrı mesele)

USTABAŞI: 12 yıldır yaptığım haberlerin çoğu hastane haberleri. Bu güne kadar sayısız haber yaptım. Yaptığım haberler 10 binleri geçmiştir. Bazen günde 10 haber yaptığım zamanlar oldu. Bir gün yine Batman Gazetesinde çalışırken Yazı İşler Müdürümüz Ercan Atay, gazete için 19 haber eksiğimiz olduğunu söyledi. Sabah habere çıktım. Akşama doğru saat 4 civarıydı 18 tane haber getirdim, bir haber eksikti. Bir baktım keçiler tren rayları üzerinde otlanıyor fotoğraflarını çekip habere çevirerek 19’a tamamladım. Anlayacağınız haber bulmada ve yapmada sıkıntı yaşamıyorum.

USTABAŞI: Ben genelde habere yalnız gitmeyi tercih ederim. Nedeni yanımda başka muhabir arkadaş olunca haber yaparken dikkatim dağılıyor. Bu yüzden önemli bir haber yakalayınca gazeteci arkadaşlar beni arayıp “neredesin veyahut nereye gidiyorsun” diye sorduklarında “taziyedeyim” deyip geçiştiriyorum.

Aslında bunla ilgili ilginç bir olay da geçti başımdan. Bir gün gerçekten taziyedeydim Annem beni aradı, anneme taziyede olduğumu söyledim Annem bana inanmadı ve “oğlum bana da mı” diyerek serzenişte bulundu. (ancak sizi temin ederim ki o anda taziyedeydim) lakap oradan geliyor.

USTABAŞI: Bence gazetecilik bir meslek gurubu değil, aslında herkesin yapabileceği bir uğraştır.

Ancak hakkının verilmesi çok önemli. Gazetecilik öyle masa başında mail’den gelen haberi indirip haber yapmak değil. Ben böyle gazetecilik yapan birçok muhabir gördüm. Şu an İHA muhabiriyim. Şimdiye kadar ajansa geçtiğim haberlerin yüzde 90’ı, bizzat gidip gördüğüm ve çektiğim haberlerdir. Yeni yetişen gazeteci arkadaşlarıma şunu tavsiyem siz siz olun, elinizden geldiğince masa başı haberlerden uzak durun. Bu sizi gazeteci yapmaz, aksine yavaşlatır. Haberlik bir olay olduğunda orada olun. Bir habere birçok gazeteci arkadaşlarınızla mı gittiniz, arkadaşlarınızın görmediği veya fark edemediğim bir haber yapın. Fotoğraf veya video çekmekle iş bitmiyor. Gazetecilik akıl ve beceri işidir. Son olarak da siz siz olun hayatta asparagas haber yapmayın ve her zaman meslektaşlarınızın yaptığı haberlerin emeğine saygı duyun.