Bana göre dünyadaki en değerli varlık aile.
Sevgi, şefkatin, merhametin ve fedakarlığın yaşandığı en kutsal olgu.
Dış dünyada ne kadar yorulsan, savrulsan, canın yansa da sığınabileceğin tek liman.
İnsanoğlu, yol almak için ne kadar ilerlese de durup dinlenmek, eksiklerini tamamlamak için limana demir atacak bir gemi misali.
Aile de o gemiye sakinlik, dinginlik katacak liman...
Aslında hepimizin ayakta dik durmasını sağlayan, bize değer katan tıpkı ağacın kökleri destekleyen ailemizin sayesinde. Belki bunun farkındayız, belki farkı da değiliz.
Ya da gerçekten farkında olsaydık çok mu şey değişirdi hayatımızda?
Değerlerini bilip varlıklarından mutlu olur muyduk,?
Bunun için yaradana şükreder miydik?
Ya da kıymetlerini bilmeden ''Onlar benim ailem,beni desteklemek zorundalar,bana mecburlar'' diye düşünür müydük?
Bu bizim bencilliğimizden mi ötürü ya da günümüzde aile olgusunu derinden sarsan değişimler modern hayatın zorunluluğumu?
Modernleşmenin olumsuz getirisi mi sizce?
Yoksa insanın aile ve modernleşme arasındaki dengeyi kuramamasımı?
Yoksa kendi ellerimizle oturduğumuz dalı kesmek mi?
Ne dersiniz?İnsanoğlu bile bile kendine niye bu kadar zarar verir.Düşünüp,tartışmaya açık bir konu gerçekten.Tartışmaya açık olmayan tek konu ailenin gerçekçiliği bence...
Menfaat üzerine kurulu günlük ilişkilerimizdeki gibi çıkarcı değildir bu kutsal yapı.
Maddiyat değil maneviyatla sürekliliğini devam ettirir.Hani derler ya paranın açamayacağı kapı yoktur diye işte paranın açamayacağı tek kapı aileyi birbirine bağlayan manevi bağların kapısıdır.Başkaları için değerli olan,mevki makam,eğitim seviyen,maddi gücün ailen için önemli değildir.Senden hiçbir karşılık beklemeden, seni sen olduğun için,onlardan bir parça olduğun için sana kollarını uzatır şefkatle sarar,sonsuz sevgiyle seni severler.Yani AİLENDE sen sensin,ailen yoksa sen bir hiçsin.
Tıpkı ailesinden ayrı otlanırken avcı tarafından vurulan yavru ceylan, yarasını sarmak için, sığınacağı, korunacağı tek yeri ailesinin yanı olarak görüp, zincirleri kırılmış gibi hiçbir engel tanımadan onlara ulaşmak için,nefesi tutulurcasına koşarken tek çareyi ailesinde bulur.İşte bizde bu yaralı yavru ceylan gibi yaralarımızın sarıldığı,eksiklerimizin tamamlandığı,bizi her yönden tamamlayan, yaradanın bize lütfü olan ailemize ihtiyaç duyarız.
Aile maneviyatıyla seni sen yapan değerli olgudur.
Yani bizi biz yapa karakterimiz ailemizin aynasıdır.
Bu sözlerim ailesi olup da onun değerini bilmeyenler...
Hiç ailesini tanımamış olanlara değil, gerçek bir aileniz yoksa bizler varız unutmayın.
Ben 5.sınıf öğrencisiyim içimden geçenleri tam olarak anlatabilmişimdir umarım.
Ama bu yazdıklarımın yanında aile daha çok şey hak ediyor.
İşte benim gözümden aile sevgisi...