Yine her yıl olduğu gibi sosyal medya, “Hepimiz bir engelli adayıyız” mesajlarıyla dolup taşacak. Ancak bu söylemler, gerçek bir empatiyi ya da engelliler için bir farkındalığı ne kadar yansıtıyor?
Engelliler Günü ve Engelliler Haftası, özellikle siyasiler ve yöneticiler için poz verme günlerine dönüşmüş durumda. Birkaç dernek ziyareti, verilen vaatler, çekilen fotoğraflar… Peki ya sonrası? Ne verilen sözler tutuluyor ne de bir kapı yeniden çalınıyor. Engelliler, seçimden seçime hatırlanan, gerçekte ise çoğu zaman yok sayılan bireyler haline geliyor.
Batman: “En”lerin Şehri, Engellerin Başkenti
Batman, bu ülkenin “en”lerinin şehri. En yoksul, en işsiz, en çok sorun barındıran, ama aynı zamanda en duyarsız… Engelli bireylerin yaşam alanlarının her geçen gün daraldığı, adeta görünmez kılındığı bir şehir. Burada sadece fiziksel değil, zihinsel ve ruhsal engeller de var. İnsanların sevgi ve saygıdan uzak, yalnızca kendi dünyalarına odaklandığı bu ortam, gerçek engellileri daha da görünmez hale getiriyor.
Düşünce engelliler... Sapasağlam bir bedene sahip olmalarına rağmen, sevgiye, empatiye, toplumsal farkındalığa kapalı insanlar. Onlar için engelli olmak ya da engelsiz olmak bir anlam ifade etmiyor. Kapitalist sistemin köleleri olarak, yalnızca kendi çıkarları için varlar. İşte bu düşünce engelliler yüzünden Batman, gerçek bir yaşayamama şehrine dönüşüyor.
ENGELLİLER İÇİN UYGUN OLMAYAN BİR ŞEHİR
Batman’da yollar, caddeler, köprüler, sokaklar… Hiçbiri engelli bireyler düşünülerek inşa edilmiyor. Ne yeni projelerde ne de mevcut yapılarda engellilerin yaşamına kolaylık sağlayacak düzenlemeler yapılıyor. Bu şehirde engellilerin yaşama katılımını sağlamak gibi bir hedef asla gözetilmiyor. Beton yığınları, AVM’ler ve sadece sağlıklı bireyler için tasarlanmış bir şehirde, engelliler yok sayılıyor.
DUYARLI ENGELSİZLERE SELAM OLSUN
Tüm bu duyarsızlık içinde, yaşamını engelli bireylerin haklarına adayan bir avuç insan var. Onlar, kendi engellerini unutup başkalarının engellerini aşması için mücadele veren duyarlı engelsizler. Sayıları az ama çabaları büyük. İşte insanlık onların omuzlarında yükseliyor.
UMUDU KAYBETMEMEK İÇİN
Bu yazı, bir isyanın ifadesidir. Duyarsızlığın arttığı, duyarlılığın ise giderek azaldığı bir ortamda, engelli bireylerin varlığını hatırlatma çabasıdır. Umudu kaybetmemek zor olsa da, insan yaşamadan anlamalıdır yaşanılanı. Empati, başkalarının acısını hissetmeden de öğrenilebilir.
SON SÖZ
Engelliler için uygun bir dünya yaratmayan her proje, her yapı, her plan değersizdir. İnsanlık, düşünce engelliler tarafından esir alınırken, gerçek engellilere yaşam hakkı tanımayan bu düzen değişmelidir. Bir gün herkes bir şekilde yaşamdan engellenebilir. Marifet, bunu yaşamadan anlamakta...