Tepeye çıkarken yavaş yürüdüğümü söylediler. Bir toplantı yapmak ve nasıl başarılı olacağımı tartışmak için toplandılar.
Onlar tartışırken birinin bastonunu ağaçların arkasına terk ettiğini farkettim. Aldım ve kendim gibi kullanmaya başladım. Bana daha sağlam bir tutuş sağladı.
Tartışmalarını bitirdiklerinde, herkesin görebileceği bir ferman yayınladılar. Ortasında benim resmim ve "Tepeye çıkmanın yolları" yazan bir başlık vardı.
Ama zaten tepenin ortasında olduğum için bülteni almak için duramadım. Yüksekliğimden kuşların her zaman hareket ettiğini ve kertenkelelerin her zaman hareketsiz durduğunu gördüm.
Adımlarımı sessizce takip eden köylülerin boyunları zürafalar gibi gerildi. Ancak bacaklarını kıpırdatmadıkları için kanlarının rengi kırmızıdan griy'e dönüştü.
Vadide her gün geçtikçe. Toz soludukları havayı doldurdu. Dağ derisini kazıyanların ayaklarıyla yaratılmıştır. Benimki yalnız bir yolculuk değildi. Etrafı tepelerle çevrili o vadide tırmanan başkaları da vardı.
Yolculuğumda zirveye yakındım, diğer dağcıların da bastonlara ihtiyacı olduğunu fark ettim. Vadideki insanlara bağırdım. Ama sesim yedi kez yankılandı. Kayadan kayaya ve uçurumdan uçuruma.
Artık kulakları duymuyor, gözleri görmüyordu. Dağcıların ayakkabı ve sopalarının kaldırdığı tozdan sağır ve kör olmuşlardı. Ama vadi halkı konuşmaya devam etti. Hareketsiz. Hareketsiz kalarak fosilleşmişlerdi.
RamsésLuquis Ortega
Batman, Türkiye
05-Kasım-2021
WAYS UPHILL
They said I was walking slow on my way up to the hill. They gathered to have a meeting and discuss the way I should succeed.
While they were discussing, I noticed someone had left their walking rod abandoned behind the trees. I picked it up and began using it as my own. It gave me a steadier grip.
When they finished their discussion, they published an edict for all to see. It had my picture on its center and a headline that read "Ways uphill".
But I couldn't pause to get the bulletin, since I was already mid hill. From my altitude I found that birds are always moving, and lizards are always standing still.
The villagers necks stretched like giraffes, as they followed my steps quietly. But since they wouldn't move their legs, their blood changed its color from red to gris.
As each day passed in the valley. Dust filled the air they breathed. It was created by the feet of those who scraped the mountain skin. Mine was not a solitary journey. There were others climbing up in that valley surrounded by hills.
I was near the summit in my journey, when I noticed other climbers also needed walking sticks. I shouted to the people in the valley. But my voice echoed seven times. From boulder to boulder and cliff to cliff.
By now, their ears could not hear, their eyes could not see. They had become deaf and blind from the dust raised by the climbers shoes and sticks. But the valley people just kept talking. Unmoving. Fossilized by standing still.