Kadın ağırlıklı bir yaşam dergisi olan Kadraj’dan merhaba.
Çevremizde gelişen sıra dışı, sarsıcı ve hızlı olaylar varken; torbamda, beynimde ve yüreğimde biriktirdiğim onca kelime ve söz varken; bunları kâğıda dökememenin verdiği ezikliği yaşıyordum.
Çünkü beynimiz ve yüreğimiz, ürettiğimiz kelimelerden beslenir.
Yazmak, tarihe not düşmek ve hatırlamaktır, aslında.
Hatırladıkça beyninizde yıldızlar belirir, deklanşöre basarsınız.
O anda yazınız, hikâyeniz ve hikâyemiz şekillenmeye başlar.
Kadraj’da bana ayrılan bu köşe de bana uzun bir kış uykusundan uyanmışım gibi hissettirdi.
Evet, yazmak spor gibidir.
Elbette okumak da öyle!
Yazmaktan ve okumaktan vazgeçerseniz, düşünceleriniz ve hayalleriniz de uyur sizinle beraber.
Bu düşünce ve kelime selinde konuyu toparlamak zorlaşır.
Bilgisayarımda dosyalarımı karıştırırken Umut Elçileri dosyasına takıldım.
Beyniniz geçmişteki bir anıyı tekrar izletir ya size, aynen öyle işte.
Mersin’den gelen bu güzel insanları ve yaptıklarımızı hatırladım birden.
İnsanları din, dil ve ırk ayırımı yapmadan sevebilen bu güzel insanları hatırlamak bile bana garip bir mutluluk ve umut verdi.
Her biri farklı meslek gruplarından insanlar bir araya gelmiş, ellerinin uzandığı yere ve yüreklerinin götürdüğü yere destek olmak, elindekileri paylaşmak için koşmuşlardı.
Çeşitli nedenlerle yerinden ve yurdundan olan insanlara, yardıma ve ilgiye muhtaç insanlara, köy okullarına, acil durumlarda dayanışmaya koşuyordu Umut Elçileri.
O tarihlerde tüm coğrafyanın üzerine kara bir bulut gibi çöken IŞİD zulmünden kaçan Ezidiler, Batman’a, ata topraklarına sığınmıştı.
Kıştı, soğuktu, evsiz ve yurtsuzlardı.
Bazısı uzak akrabalarının evlerinde, çoğunluğu ise çadırlarda kalıyordu.
Aç, susuz ve parasızlardı…
Soğukta, evlerinden çok uzaklardaydılar.
Umut Elçileri, Mersin’den onların yaralarına bir nebze olsun merhem olmaya ve dayanışmaya koşarak gelmişlerdi.
Daha güzel yarınlar için ve umudun ateşini her daim canlı tutmak için.
İnsanlığa olan inancımızı diri tutmak için bu fotoğrafları çoğaltmak bizim elimizde.