Kim kimi camiden kovabilir ki!
Demeyin, kovuluyor!
Hem de en günahsız olanlar kovuluyor!
Oraya en layık olanlar, oranın sahibinin en sevdiği olanlar...
Her Ramazan aynı tablo, aynı sahne, aynı stres!
Ben de değiştirmeyeceğim, aynı yazıyı yayınlayacağım.
5 Haziran 2016’nın yazısı.
Durumlar değişmedi, yazı da!
Ey imamlar imam olun!
Ramazan Ayı gelince strese girerim.
Hâşâ, stresim mübarek aydan kaynaklanmıyor.
Mübarek ayda, Allah’ın evlerinde, Allah’ın mübarek kıldığı varlıklara (çocuklara), mübalağalı bir şekilde müdahale edilmesinden kaynaklanıyor.
Olabilir, cahiller her yerde.
Orantısız insanlar, Allah’ın evinde de sahneye çıkabilirler.
Cahile cühelaya hükmetmek çok zordur.
Bir noktaya kadar tolore de edilebilirler lakin bu işe imamların(bazılarının) alet olmasını içime sindiremiyorum!
İmam olmak, önder olmaktır, önde olmak, yönlendirmektir, Peygamber’e (S.A.V.) varis olmaktır.
Yaratılmışların en şereflisine varis olmak, çok büyük bir şeref ve sorumluluktur.
Bu sorumluluğu alan kişi, her istediğini yapamaz!
Varisi olduğu Peygamberin çizgisinden şaşamaz!
Onun(SAV) minberine, mihrabına çıkıp, onun cübbesini sırtına giyiyorsa, onu temsil ediyordur. Bu da ona, onun gibi yaşama zarureti doğurur.
***
Olayı çok genişletmeyeceğim.
Ramazan’da camiye gelen çocukların camilerden kovulmasıyla sınırlandıracağım.
Malumunuz, Ramazan’ın manevi havasıyla birlikte insanlar camilere akın ederler.
Özellikle de teravih namazlarında camiiler cıvıl cıvıl olur.
Küçük çocuklar, babalarına özenir ve bu vesileyle cami ile tanışırlar.
Bu çok güzel bir şeydir.
Çocukların TV, bilgisayar, oyun ve zararlı diğer uğraşlarından kopup camiye gelmesi, namazı görmesi, manevi havayı soluması, aklına soruların gelip, bu sorulara cevap araması, Allah’ın evine sempati duymaya başlaması, çok güzel.
Lakin birileri tüm bu güzelliklere set oluyor.
Genelde 60 yaş üstü yaşlılarımız, sanki cami kendilerine tahsis edilmişçesine, homurdanır, tepki gösterirler.
Küçük bir gülüşme veya koşuşturmadaysa, tepkinin ötesine geçer, fiziki olarak müdahale ederler.
Kovanlar, kızanlar, tokat atanlar…
Allah muhafaza, gafletin dip noktası!
Buna “cehalet” diyorum başka bir şey demiyorum!
Tıkandığım noktaysa imamların tavırları.
Bazı imamlar bu hadsizliğe sessiz kalıyor, bazılarıysa bu zevatlara destek oluyor.
Her tekbirde çocuklara ve ailelerine fırça kayan imamlar var.
Ötesine geçip onları kovanlar…
Ne demiştik, Peygamber’in varisleri!
Peygamber ne yapmıştı? Namaz kıldırırken, kendi bacaklarının arasından geçen, secdedeyken sırtına çıkan çocuklara bile sevgiyle yaklaşmış, namazda bile onları ve oyunlarını bozacak hareketlerden kaçınmıştı.
Ona varis olanlarsa caminin en arka saflarında gülüşen çocuklara müdahale için neredeyse namazlarını bozacaklar!
Bu emanete ihanettir!
Günümüzde bir çocuğu camiye getirmek çok zordur.
Şayet kendi ayağıyla geldiyse, bunun tekrarı için imam ve cemaatinin çaba göstermesi gerekir.
Bunun aksini yapmak, dine değil dinsizliğe hizmet etmek olur!
Diyanet İşleri Başkanımızın da bu konuda çok net ifadeleri var.
“Çocuklara müdahale edecek yaşlılar evde namaz kılsınlar daha iyi” demişti.
Konuyu Sayın Müftümüzle de konuştuk.
Bu konuda kendisi de oldukça duyarlı.
Gerekli uyarıları yaptığını ve işin takipçisi olduğunu söyledi.
Biz de vatandaş olarak dinimize, camimize ve çocuklarımıza sahip çıkalım.
Bu tür durumlara sessiz kalmayalım.
Yaşlıları da çocukları da kırmayacak şekilde ara formüller bulalım.
İllaki seçim yapacaksak, çocukları seçelim.
Çünkü gelecek çocuklardadır!
Onlar camilerde değilse, içerisinin doluluk oranının çokta önemi yoktur…
Camilerin dünyada işi bitmiş gidiş yolcularıyla değil, dünyayı şekillendirecek geliş yolcularıyla dolduğu, çocuklara sevgi, yaşlılara saygının eksik olmadığı, Peygamber(SAV) varislerinin görevini layıkıyla yaptığı yarınlar dileğiyle, sağlıklı ve mutlu kalın