Köşeye yazılarımda Sonsöz Gazetesinin Yazı İşleri Müdürü Hatice Türkan’dan sonraki kendileri ile ilgili en çok yazı yazdığım diğer kişi Boyacı Meheme’dir.
Mehmet’e, Diyarbakırlılar Meheme diye hitap eder.
Boyacı Mehmet aslen Diyarbakırlı olduğu için onu tanıyanlar ona Meheme diyor.
Boyacı Meheme ile ilgili bana yazı yazdıran birçok neden var.
Meheme, engelli, sara hastası ve emekçi bir bireydir.
Beni her gördüğünde gülümser ve bana takılır.
Toplumun nabzını en objektif hali ile onda hissedilir.
Gizli ajandaları, hesapları yoktur.
Lafını asla sakınmaz.
Kazancını alın teri ile elde ettiği için parasının değerini bilir.
Borç vermeyi de borçlanmayı da sevmez.
Boyacı sandığını her gün bıraktığı yerde onu en son gördüğümde dertli vaziyetteydi.
Selam verdim, baktım kafası karışık.
‘Hayırdır’ deyince başladı içini dökmeye.
“Bir müşteri ayakkabısını bıraktı, saatlerdir bekliyorum gelmedi, ona kafam bozuk” dedi.
Tam o sırada müşterisi geldi.
Meheme’nin haklı sitemini, tanımadığım yaşlı müşterisine anında ilettim.
Müşteri kendisini biraz beklettiğini kabul ettikten sonra “Benimde Meheme’den yana şikayetim var” dedi.
Başladı anlatmaya;
“Biz buradan geçerken önce ayakkabımıza bakıyor. Boyama zamanı gelmişse bizimle göz göze gelip selamlaşıyor. Eğer boyalı ise yüzümüze bakmıyor. Bazen ayakkabımız tozlanmışsa bir fırça veya bir bez vur dediğimizde bunun karşılığında para beklentisine giriyor. Zengin müşteriye daha çok önem veriyor, onlara gösterdiği ilgiyi bize göstermiyor. Boya fiyatı dolara endeksliymiş gibi sık sık zam yapıyor” dedi.
Meğerse sadece Boyacı Meheme değil, müşterileri de ondan şikayetçiymiş.
Müşterinin bu sitem ve eleştirileri karşısında tek kelime etmeyen Meme’den bunu beklemiyordum doğrusu.
Demek ki değişen ekonomik şartlar onu da değiştirmiş.
Demek ki o da herkes gibi kişiye çıkarı doğrultusunda ilgi gösterir olmuş.
Oysa çıkarın ve menfaatin esir alamadığı kişilerden biriydi.
Bu yüzden çok şaşırdım.
Ne yazık ki Meheme de eninde sonunda amansız bir hastalık olan çıkarcı düzene yenildi.