Sanırım birkaç yıl önceydi Batman Kültür Sanat Derneği Başkanımızla derneğimizde sanatsal etkinlikler dışında toplumsal duyarlılık için de ne yapabileceğimizi konuşurken aklımıza Cizre ve Nusaybin gibi çevre köylerden zorunlu göçle Batman'a gelen ailelerin çocukları geldi.
Onlar için "ne yapabiliriz"i tartışmaya başladık. Malum 30 – 40 yıldan beri bölgede yaşanan çatışmalarda en mağdur olan elbette çocuklardı. Bu da bizi fazlasıyla endişelendiriyordu.
Dernek başkanımızla hemen beyin fırtınası yapıp yaz döneminde okulların kapanmasından sonra bu çocukları sanatsal aktivitelerle tanıştırarak yeteneklerini ortaya koymaları yönünde bir çalışma yapmaya karar verdik.
Özellikle resim konusunda bir eğitimin doğru olacağına karar verdik.
Birkaç resim öğretmeni arkadaşı derneğimize davet ettik. Bu konuda yardımda bulunmalarını rica ettik o değerli hocalarımız da yazın o sıcağında haftada iki gün, iki saat dernekte bize yardımcı olacaklarını söyleyince de sevincimizi gizleyemedik.
Hemen o gün kenar mahalleleri dolaşıp yaşları 7 ile 12 arası çocuklara ulaşmaya çalıştık, bu çocukların aileleriyle görüştük.
5 haftalık projemizi ailelere anlattık hatta onlara istediğiniz zaman çocuklarını kontrol edebileceklerini de söyledik bu teklifimiz ailelere güven verdi.
Çocukları sabah evden bir araçla alıp öğleden sonra da evlerine bırakacağımızı söyledik.
Bu projemizi birçok yardımsever dostlarımızla paylaşıp işe başladık.
Hatta öğleye kadar dernekte resim kursları alan öğrencilerimize ayrıca yine yardımsever dostlarımızın yardımıyla sandviç, börek vs. yiyecek ikramlarda bulunduk.
Çocuklara psikolojik destek de projenin önemli bir parçasıydı.
5 haftanın sonunda aramızda inanılmaz sevgi bağları oluştu.
Mutlu sona geldiğimizde hepimizde bir hüzün oluştu, bu fotoğrafım o günlerde kaldı.
Şimdi merak ediyorum da o öğrencilerimiz ne durumdalar…