Günlerdir zihnimi kurcalıyor.
Gece yarısı uyanıp uyanıp,
Twitter hesabımı karıştırıyorum.
Acaba bulundu mu?
Sabah, uyandığımda aklıma ilk gelen şey de o.
Bir haber var mı?
O masmavi gözleri,
Boncuk boncuk…
Nasıl da masum…
Bayram Günü kayboldu.
Çiçekli bayramlıkları üzerinde…
Bundan sonra
Leyla için,
Ve ailesi için
Bayramlar hiçbir zaman “bayram” gibi olmayacak işte…
Ağrı’da,
Bayram ziyareti için gittiği dedesinin köyünde…
Kaçırıldı Leyla…
Dede köyü bu,
Ana kucağı gibi,
Kendini güvende hissettiğin yer olmalı dede köyü…
Değilmiş demek ki…
Nefes aldığımız,
Yaşadığımız,
Çalıştığımız,
Okuduğumuz,
Yürüdüğümüz,
Uyuduğumuz,
Hiçbir yer güvenli değil artık…
Sanırım gerçekten “şans eseri” yaşıyoruz.
Artık güven içinde değiliz, hiçbirimiz.
Hele küçüklerimiz.
Çocuklarımız
Bebeklerimiz…
Hayvanlarımız bile…
Savunmasızlar.
Bu yüzden en fazla zarar gören de onlar.