Bazen şu bastona dayanıp gezmeye çıkıyorum
Zaten dayanacak başka kimsem de kalmadı
Sonra saatlerce bir banka oturuyorum
Biri geçiyor yoldan
Cemal’e benzetiyorum
Cemal sanıyorum
Tam seslenmek üzereyken aklımı son anda toparlıyorum
Hep unutuyorum
Hep unutuyorum Cemal’in öldüğünü
Beynim bana garip oyunlar oynuyor
Bunamak dedikleri bu olsa gerek
Nasıl da aldanıyor insanlar
Bir gün yolun sonuna gelmeyeceklerini zannederek
Ne zor şey şu yaşlılık
Bu titreyen ellere bir daha gelmez derman
Saçımın siyahını, yüreğimin ışığını
Tüm sevdiklerimi aldı gitti zaman
Ve işte geldi hazan
Döküldü tüm yaprakları
Ömür denen ağacın
Artık daha ötesi yok biliyorum
Ben bu ağaçtaki
Sararmış, kurumuş son yaprağım
Azrail’in tırpanını
Rüzgârın son fısıltısını bekliyorum...