Her şeyin bir sonu ve başlangıcı vardır.
Bir gün en değer verdiğin
Aşklar,
Umutlar,
Dostlukların da bir sonu vardır.
Biz ne kadar sarılsak da
Bazen umutlar, bazen de sahip olduğun değerlerini çaresizce tüketiyorsun azar azar.
Ama her şeyin sonu gibi bir de başlangıcı var.
Yeni başlangıçlar için vedalar şarttır.
Veda etmek, sonsuza kadar elveda demek, kolay değildir elbette.
Vedalar istesen istemesen de hayatında hep vardır.
Öğrenir her canlı veda etmeyi zamanla ve sonra da canını acıtsa kanasta da veda etmek zorunda kalır istemeden.
Vedaların en zoru da hep sevdiklerinin, umutlarla sınırlı kalmasıdır.
Bir bir umutlarımıza , sevdiklerimize istemesek de zaman zaman veda ediyoruz.
Sonsuz kadar veda ettiğimiz umutlarımız da oluyor.
Veda kimisi için kolay, kimisi için zordur.
Bu güç ve irade ile ilgili bir mesele değildir.
Bu biraz karakter ve kişilik meselesidir.
Dostun sevdiğinin elini ne olursa olsun bırakmama,
Hak arayış,
Mazlumların yanında yer alma,
Umutsuzlara umut dağıtma,
Başını kuma koymamama meselesidir.
Bu tür kişilikler için vazgeçmek öyle kolay değildir.
Kimisi için de zordur geride bir şeyleri bırakıp gitmek.
Umudunu yitirmeyenler için her bir veda yeni bir hayale yolculuktur.
Hayaller insanı mutlaka yeni bir istasyona taşır.
Her bir umut yepyeni bir yolculuktur.
İnsanı var eden de yeni yolculuklardır.
Umuduna yenik düşen, her şeye sonuna kadar elveda diyendir.
Yenilginin en büyüğü sırtını dönüp her şeye elveda demektir.
Zafer hep kazandığını sananların değildir elbette.
Ama her zaman zafer umutlarını yitiremeyenlerindir.
O yüzden kimse değerlerine, değerlilerine ‘sonsuza kadar elveda’ dememeli.
Tıpkı benim hiçbir zaman sonsuza kadar elveda demediğim gibi.
Bazen duygusallaşıp kırılmalar yaşasam da yenden kendimi toparlayabiliyorum.
Bıraktığım yerden yeniden başlayabiliyorum.