Türkiye kendine münhasır bir ülke.
Ortadoğu izlerini de taşıyor, Avrupa'nın izlerini de...
Kozmopolitan kelimesi tam oturuyor.
Her renk ve çok dilli renkli bir ülke.
Kozmopolitan olunca problemler de, yaklaşımlar ve çözümlerde kozmopolitan.
Bu ülkenin çok ciddi donanımlı bir dünü var ama insanlar dünü unuttukları için sadece gelecek ve geleceğin endişelerine kapılıyorlar.
Bu ülkede siyaset yapanlar başka bir galaksiden gelmiyor.
Onlar da bu ülkenin bütün kötü ve iyiliklerini birlikte yaşıyor.
Uzun süreli planlamalar yok.
Seçimden seçime koşturan bir ülke var.
Politikacılar bürokratlar da öyle.
Avrupalı, Amerikalı ve garp diyelim planlamalarını elli yıllık yapıyor.
Bizimkiler günlük değiştiriyor.
Dün söylediklerini bugün söyledikleri tutmuyor ve bu tam bir endişeye sevk ediyor
Kendimi bildim bileli bu ülkede gelecek kaygısı yaşıyor insanlar.
Bugüne kadar bu ülke çok iyiydi diyeni hatırlamıyorum.
Hiç mi iyi bir şey olmadı.
Oldu ama o kadar kötü durum ve hal biriktirmiş ki insanlar hep kötü demeyi öğrenmişler.
İyi çok şey var oysa ama artık o yılgınlık halı iyiyi unutturmuş insanlara.
Mesela son 40 yıldır bu ülkede insanlar hep ekonomi kötü diyorlar.
Hiç mi iyi olmadı.
Galiba insanlar kendilerini iyi hissetmiyorlar.
Bunun ne demokrasiyle alakası var ne ekonomiyle.
Sadece iyiyi unuttular. İyinin ne olduğunu ve ne olmadığını bilmiyorlar.
Kötüyü ise herkes biliyor.
Çünkü en kolayı kötüyü söylemek.
İyi öyle mi? İyiyi söylemek zordur. Hele de iyi senin değil ve senden değilse...
Her zaman söylemişimdir:
Bu ülkede en zor şey iktidar olmak, en kolay şeyde muhalefet olmaktır.
Muhalefet olunca söylediğinin bir sorumluluğu olmaz.
Bu yüzden muhalefette yüksek maaş dağıtırsın, adalet dağıtırsın ve demokrasi oyunu oynarsın.
İktidara gelince bunların hiçbirini yapamazsın.
***
Bu ülkede doğruyu söyleyeni dokuz köyden kovarlar, yaşasın o halde onuncu köy.
Ben Adnan Ayaz olarak Sonsöz Gazetesinde yazılarımda onuncu köye talibim.
Bundan sonra haftanın Salı ve Cuma günleri yazılarımla sizlerle olacağım.