ben tozlu bir çerçeveyim,
duvarlara asılmış gibi
dünyaya asılmışım.
insanlar beni görmüyor,
ben onları seyrediyorum. .
aşık olma saçmalığından
evine ekmek götüremeyen bir babaya şahit olduktan sonra vazgeçtim.
Allahım dedim,
ne büyük dertler varmış.
insanlar nasıl yaşar
sırtında bunca yük varken,
hem de gülümseyerek. .
kambur hayaller kemiklerimizin arasına sıkışıyor
ve doğrulamıyoruz gerçeklere.
Notre Dame' ınQasimodosuyuz
dışımız çirkin
içimiz güzel. .
hüznü anlatan bütün çerçeveler tozludur.
yerinden söküp uçuruma atıyorum.
kayalıklara çarpıyor anlam yüklediğim bütün fotoğraflar.
sonrasını düşünme zaten,
en çok benim canım acıyor. .
ŞİİR SAATİ KÖŞESİ