Sessizlikler hep içimizde kurulur.
Dışarı vurmaya sebepler, nedenler, niçinler dayanmaz.
Dayanmadığı bütün sebepler uğruna seçeriz sessizliği.
Susmayı içimizde baki kılarız.
Öyle sürer ve gider.
Zor olsa da, biz zoru başarmayı seviyoruz.
Bu yüzden böyleyiz işte.
İnsanlığın garip sancısı.
Sessizlik…
Kendim olmaktan kaçmadım hiç.
Nasıl olmak, nasıl davranmak istediysem bununla mücadele ettim yıllarca.
Sonunu görebilmek için, ispat edebilmek için.
Savaş gibi bir şeydi bu artık. Sürekli bir mücadele içindeyiz.
Yenilmemek adına, kendimizden ödün vermeden en vasıtasız şekilde halletmek için kollarımızı sıvıyoruz.
Çok zor.
Kolay yanları yok.
Tek bir kolay yanı kazanabilirim, bunu yapmaya hazırım diyip sonunu düşünmemek.
İyi olacağına inanmak.
Adilce savaşmak.
En çok da yüreğimizle…
Safça, merhametle birlikte, yüreklice savaşmak.
Her biten umut, yeni bir umudun başlangıcıdır.
Çünkü istediğimizde bu zaten.
Yaşamak için arzuladığımızda.
Umut sonumuzu yine umuda çıkarsın…
