Bir ay öncesine kadar yaşamın gündelik dertleriyle boğuşurken, arkadaşlıkları, mekanları ve zamanı bozuk para misali etrafa saçarken bir başına yalnızlığın derin uçurumunda gezinmekteydik.
Şimdi gündelik yaşamın dertlerinden uzak bir başına tüm evrenle aynı duygu ve düşünceler içerisindeyiz. Bir virüs var ve korunmalıyız. Bu duygular da bizi yalnız olmadığımız konusunda ikna ediyor. Uzun zamandır hissetmediğimiz bu duygu çok güzel. Birliktelik.
Gündelik yaşama düşerken unutmuş olduğumuz ailemiz, arkadaşlarımız ve zamanımızın ne kadar kıymetli olduğunu görünce derin bir uykudan uyanmış gibiyiz.
Yaşama baktığımız pencerenin yaşamımızı ne kadar etkilediğini fark etmekteyiz.
NASIL MI?
Dışarıda özgürce gezebilirken istediğin yere gidip oturabilirken yine de hep yakınırsın. Hep bir eksiksin. Doyumsuzca zamanı ve mekanları tüketmene rağmen mutlu değilsin. İçeriyi özlersin. Evini ve yalnızlığını. Çünkü dışarıdaki kalabalık yalnızlığın yapaylığı yüreğini sıkıştırır
İçeride mapusluk yaşarken dışarıya özlemler biriktirirsin. Seni mutlu edecek tek şey özgürce gezebilmektir. Bir odanın dört duvarı zihnini sıkıştırdıkça sıkıştırmaktadır. Dostun olmasa da dışarı çıkabilmektir arzun. Hatta sahte de olsa bir merhabayı özlersin.
İşte bu bir çelişkidir. Dışarıda içeriye, içeride dışarıya duyulan arzu yaşama baktığımız pencereden başka bir şey değildir.
NE YAPMALIYIZ?
Penceremiz içeriye de dışarıya da baksa yaşadığımız her anı sahiplenmeli ve mutlu olabileceğimiz anlar yaratmalıyız. Çünkü içeride ya da dışarıda akan zaman ömrümüzden azalan parçalardır. Sadece bize aittir. Bize ait olana sahip çıkmazsak sahiplenecekler kuşkusuz fazlasıyla vardır.
Ve en önemlisi insanın özgürlüğü ve mutluluğu yaşam sofrasında düşüncelerini ve eylemlerini rahatça ifade edebilmesidir. Burada dışarı ve içeri kavramının pek önemi yoktur.
Umut vardır. Sevda vardır. Düş vardır.
O zaman harekete geçme vakti. Yaşadığımız her anı güzel dokunuşlarla mutlu ve umutlu bir geleceğin penceresinden yaşama vakti!
