İstanbul Galatasaray Meydanında “Cumartesi Anneleri”
Diyarbakır Koşuyolu Parkı’nda “Benim Annem Cumartesi”
Batman’da “Kayıplar Bulunsun, Failler Yargılansın”
Bunun gibi yurtiçi ve yurtdışında birçok yerde her Cumartesi günü alanlara çıkıyor kayıp yakınları…
Anlayacağınız, dünyanın farklı yerlerinde aynı acıyı yaşayanların günüdür Cumartesi…
***
İstanbul’da 600’üncüsü, Batman’da 398’incisi düzenlendi bu hafta…
Batman’da Gülistan Caddesi’nde gerçekleştirilen eylemde her zamanki gibi 90’lı yıllarda kaybedilenlerin fotoğrafları taşındı.
O kapkaranlık yıllarda, gözaltılarda, cezaevlerinde, her zaman yürüdükleri sokaklarda ya da evlerinde…
Türlü yöntemlerle alıkonuldular…
Ve akıbetleri halen bilinmiyor…
Diri diri gömüldüler mi, yakılıp parçalandılar mı, nehir ve barajlara mı atıldılar, kim bilir…
Kemiklerine dahi ulaşılamayacak kadar “yok” edildiler!
İnsan, (kaybolmuş/ölmüşse de) evladından vazgeçebilir mi hiç?
Ya da bir evlat, ölmüş babasının yerine koyabilir mi bir başkasını?
Elbette hayır!
Her geçen gün, acısı büyüyen tek şeydir özlem!
Onları her hafta Cumartesi günü aynı dirayetle alanlara çeken şey de şüphesiz ki bu duygu…
Batman’da tam 398 hafta…
Her Cumartesi günü…
Kışın soğuğunda,
Yazın sıcağında…
Ellerine, yakınlarından kalma eski bir fotoğrafı alıp alanlara çıkıyorlar.
Yakınlarının ölüsünü ya da dirisini…
Ölmüş ise (ne acıdır ki) kemiklerini istiyorlar…
Seslerinin duyulması için gözyaşları ile birleştiriyorlar çağrılarını…
Çok şey de istemiyorlar aslında.
Yakınlarının akıbetini öğrenmekten başka…
Onların sesini duyun, duyurun…
Önlerinde kapı duvar kesilenlere ise bu fotoğrafı gösterin…
Yüzleri donuk, gözleri olabildiğince dalıp gitmiş her birinin…
İçlerindeki umut mu?
Eminim ki onlar azalıyor zamanla…
Umutsuz bir sabaha uyanmadan evvel, yapılacak bir şey vardır mutlaka...