İnsanoğlu son yıllarda sık sık doğal afet yaşamaya başladı.
Önemli olan bu doğal afetlerden bir ders çıkarmak…
Peş peşe depremlere rağmen hayatından ders çıkarmayan insanlar görüyoruz.
Fakat bazı insanların egosunu görünce aileme minnet duyuyorum.
Mütevazi büyüdük.
İnsanları aşağımızda görmedik.
Kimseyle alay etmedik.
Fakiri, zenginden daha üstün tuttuk.
Emekle büyüdük.
Sabah okula gittik, öğleden sonra ekmek mücadelesi için çocuk iken başladık hayatı tanımaya…
Çocuk yaşta çalışırken taksitle başladık evimize eşyalarımızı almaya…
Sorumluluk almayı erken yaşta öğrendik.
Hayat Üniversitesi bize insan psikolojini erken yaşta iyi öğretti.
Karşınızdaki bir insanın leb demeden leblebiyi söyleyeceğini anlamak önemlidir.
Bu şehirde gazeteci olmak oldukça zordur.
Herkesi memnun edemezsin…
Haber-makale beğenmeyenleri geçtim, sevmediği insanları köşemizde görenlerin egosu pik yapmış.
Gündüz birbirine atan bazı insanlar, akşam sosyal medyada birlikte foto paylaşıyor veya birbirlerine beğeni atıyor…
İyi ki sosyal medya var…
Oysa geçen yazımızda da dedik, kim Batman’a ve Batman adına bir çivi çakarsa Allah ondan razı olsun diyeceğiz ve bu köşemizde onları da takdir edeceğiz.
Memleket adına yapılan çalışmalarda eli cebine gitmeyen, havadan başka bir görüntü vermeyenlerin sayısı o kadar arttı ki; bu yazıyı yazma gereği duydum.
Hiçbir yerel gazeteye bir abone olmaz, işleri düşünce “baban nasıl?” diye muhabbete başlar.
İşleri bitince ne arar-ne sorar…
Bizde bu kısa metrajlı filmleri 21 yıllık gazetecilik hayatımızda izlemekten bıktık. Çünkü bu filmlerde oynayanlar hep aynı simalar…
Bu tür insanları görünce aileme minnet duyuyorum.
Herkesin düşüncelerine ve yaptığı işe duyarım ama basınında yaptığı işlere saygı duymayıp, memlekete bir katkı sunmayanlara da kimse saygı duymaz. Çünkü bir insana gösterdiğin sevgi-saygıyı, aslında kendinize veriyorsunuz…