Kalplerimizi ısıtan, küslükleri sonlandıran,
Uzaktakileri yakın eden,
Bazen hüzünlü, özlemli,
Belki kayıpların anıldığı belki aileye yeni katılanlarında bulunduğu o güzel bayramlar.
Aileleri bir araya getiren, bu kadar birbirinden kopuk dünya acelesinde yan yana getirebilen, çocukların hevesleri, yaşlılarımızın o hafif tebessümü,
Sokaktaki mutlu mutlu sesler, şekerler, bayram sofraları,
Her şeyi ile tam bir mutluluk olan bayramlarımız…
Kalp denen şey hemen ısınıp soğuyabilirken bayramlar kalbimizi sıcaklığıyla sarıp sarmalıyor.
Bu sıcaklık her bayram kalplerimizleyken hep de mutlu ediyor.
Bayram arifesinden bayram sonuna kadar bitmeyen heyecan, artan yorgunluk derken insan durup bir düşünüyor.
Ailesini, ailesinin değerini, belki geçmiş bayramları, belki toprağa verdiklerini…
O yoğun mutluluğun arkasından buruk bir hüzün bastırıyor insanın kalbini.
Acıların da küçük bir hatırlandığını, güzel duaların edildiği,
Kalplerin küslüklere kapatılması gerektiğini hatırlıyoruz.
Bayram her haliyle güzel,
Çocukların kalplerindeki hevesle,
Daha önce biriktirdiğimiz anılarla,
Misafir ziyaretleriyle,
Bayram gezmeleriyle,
Akrabalarımızla, arkadaşlarımızla,
Çocukların topladıkları şekerlerle harçlıklarla,
Anlayacağınız her şeyiyle güzel,
Bayramlar güzel ama her geçen bayram eskilere oranla değişiyor.
Geleneklerimiz her alanda olduğu gibi burada da ihmal edilip unutulmaya yüz tutuluyor.
Geleneklerimiz kültürümüzün temel taşıdır.
Onlar kişiliğimiz, benliğimizi ortaya koyma aşamasının en temel basamaklarıdır.
Bir bakıma söylemek istediğim şu,
Her yerde geleneklerimizi ve kültürümüzü yaşatmalıyız.
Bayramlarımız da olsun, sadece özel günlerde değil.
Genel anlamda hayatımızın her gününde hayatımıza katmalıyız.