Ben Suriyeli bir çocuğum, kendi mis kokulu sıcacık evimden, sokaklarında koşturduğum şehrimden uzak yaşıyorum. Bana çok yabancı bir ülkede...
Benimde elinden tutup yürüdüğüm, kapkara gözlerine bakınca içimin ısındığı, kucağında kendimi güvende hissettiğim bir annem vardı. Artık ellerimi avuçlarının içinde ısıtacak bir annem yok. Uzaklarda hem de çok uzaklarda...
Ya beni koruyan, kanatlarının altında 9 çocuğunu da sığdırabilen babam...
Simsiyah sakalları vardı benim onunla oynamayı sevdiğim o kıvırcık sakalları...
Hayal ediyorum yüzünü ya da etmeye çalışıyorum. Hepsi hayallerde kaldı çünkü... Birileri annemi, babamı ve küçük kardeşimi elimden aldı.
Evet, ben SURİYELİ BİR SAVAŞ ÇOCUĞUYUM.
Savaşın en acı yüzünü gördüm. Annemi, babamı, kardeşimi kaybettim.Bilmediğim bir ülkede hayata tutunmaya çalışıyorum.Bir kanadı kırık...
Akrabalarımla sığındık buraya. Ailemden geriye kalanlarla... Kaç yıl oldu bilmiyorum. Kaç yıl uzağım vatanımdan...
Oyuncaklarımdan, okulumdan...
Özlüyorum hem de çok... En çok neyi biliyor musunuz? Annem saçlarımı tararken söylediği türküleri, evimizin önünde kardeşlerimle oyunlarımızı, babamın yolunu gözlemeyi, evimizin mis gibi yemek kokularını, güneşin yüzüme vurduğu bir tepeden de köyümü izlemeyi...
Ne zaman güneş yüzüme vursa yine hayal ediyorum o güzel günleri...
Bende büyüdüm artık. Savaş beni büyüttü. Bende büyükler gibi çalışıyorum buna mecburum. Halam ve diğer kardeşlerimle karton topluyorum. Amcamda bir yerde çalışıyor. Sokaklarda çöpleri karıştırırken okula giden çocukları görüyorum birden okulum aklıma geliyor, öğretmenim, arkadaşlarım... Onlar neredeler? Napıyorlar acaba.
En sevdiğim arkadaşım Sara yaşıyor mu? Yaşıyor ise okula gidiyor mu?
Savaş kaç aileyi daha böyle dağıttı. Kaç çocuk annesiz kaldı. Kaç baba artık çocuğuna şeker alamıyor?
Sesimizi duyan yok mu? Ne zaman vatanıma döneceğim. Köyüme, okuluma ne zaman kavuşacağım.
Evet ben hayatın sorumluluğunu almış, ailesinin yarısını kaybetmiş SURİYELİ BİR SAVAŞ ÇOÇUĞUM!!!