Merhaba uzun bir aradan sonra tekrar bir foto yorumda beraberiz.
Bugün gördüğüm bir tablo canımı fazlasıyla yaktı.
Sizinle paylaştığım fotoğrafta gördüğünüz gibi sicim gibi yağan yağmurda lüks bir binanın altındaki saçağa sığınmış bir anne bir baba bir de çocuk.
Belli ki gidecek yerleri olmayan milyonlarca mülteci arasında olan ailelerden sadece biri.
Soğuktan korunmak için çocuklarını incecik bir battaniyeyle örtmüşlerdi anne baba tir tir titriyordu.
Uzaktan fotoğraflarını çekmek istedim.
Bana bakıyorlardı.
Önce bir tereddüt ettim ama benim gibi sizin de bu fotoğrafa görmenizi istedim.
Biz bu tarihlerde kendi can sağlığımız için evlerden çıkmamaya çalışıp sürekli kendimizi Dezenfekte etmeye çalışırken onlar sokak ortasında bütün kirin hastalığın içerisinde yaşıyordu. Bu manzara bile beni yeterince çaresiz hissettirdi.
Dayanamadım dikkatlere başka yerdeyken deklanşöre bastım sonra gazetemizin yazı işleri müdürü Hatice Türkan’ı arayıp onu bilgilendirdim.
Belki elimizden bu aile için bir şeyler gelir diye.
Hatice Hanım da bu konuda duyarlı bir gurubun olduğunu ve oraya yönlendireceğini söyleyince biraz olsun rahatladım.
Ama bu gün kendi iç sorgulamamı bir kez daha yaptım.
Bu dünya nasıl bir dünya? Nasıl kötü insanlar var?
Birileri sefa içinde yaşıyorken birilere yersiz yurtsuz ve gelecekleri olmadan yaşıyor!
