Onlar şehirlerimizin, ülkelerimizin temelleri,
Ülkemizi güzelleştirip büyütecek olanlar da onlar.
Onların gelecek için çok değerli olduğunu bildiğimiz halde neden hala gereken önemi göstermiyoruz…
Onlar pırıl pırıl gençlerimizin harcanmasına neden oluyoruz.
Hayat pahalılığını halk gibi anne babalar gibi öğrenciler ve gençler de yaşıyor,
Öğrenciler okumaya ayırdıkları zamanın fazlasını bu tür meselelere kafa yorarak harcıyor.
Onlar eğitimlerine devam ederken güzel faaliyetlere katılmak gibi planlarla okuyacaklarına ,
Okullarına başladıklarında eğitim masrafları için çalışacaklarını düşünmemişlerdi.
Bu şekilde öğrencilerden gençlerden bir şey beklemek hiç adil ve doğru olmaz.
Onları bu yükün altında tek başına bırakamayız.
Onları geçim sıkıntısı stresine itemeyiz.
Onları hayat pahalılığıyla sınayamayız.
Onlara bu tarz şeyleri yaşatamayız.
Eğer böyle zorlu durumlarla karşı karşı bırakırsak gençlerimizi ve öğrencilerimizi,
O zaman ülkemizi ve geleceğimizi hiç iyi olmayan ve zorlu günlere atmak demektir.
Onlar da bunları haketmiyor…
Şuan onları zora atarsak geleceğimizi zora atmış olacağız…
Onlar geçim derdini, işsizliği çekmemeli,
Onlar okullarına umutsuzlukla gitmemeli.
Ki şuan aslında gençler bu halde,
Okullarını bitirmek için gidiyorlar çünkü biliyorlar,
Ülkedeki işsizliği, zorluluğu, zorunluluğu…
Onlar okudukları bölümlerde çalışmıyorlar,
İş bulabildikleri işlerde çalışıyorlar…
Onlar okudukları yılların bomboş ve gereksiz olduğunu düşünüyorlar.
Bu yüzden de eğitime olan inançlarını da kaybediyorlar.
Ülkemiz eğitim almasına karşın alması gereken mevkiyi alamayan vatandaşlarla dolu.
İşsiz gençlerle, oynaması gereken yaşta ekonomi konuşup geleceğe umutsuz bakan çocuklarla dolu.
Ülkemiz evlatlarının hayatlarına tereddütle bakan anne babalarla dolu.
Ülkemiz babasının pahalı bu yaşam karşısında ezildiğini gören çocuklarla dolu…