Merhabalar…
Sizlere çocukları görmeniz- duymanız için kısa bir hatırlatma yapacağım.
Etrafımda psikolog olduğumu bilen insanlar, çocuklarının hiperaktifliğini, uyumsuz davranışlarını, bir uyku düzeninin olmamasını, yemek yemiyor olmasını, sürekli öfkeli olması vb davranışlardan şikayetçi bir tutumla bahsediyor.
İlk süreçte dinlemekle kalıyordum.
Peki ya sonra ne mi oluyor?
Soruyorum ebeveynine neden?
Var olan davranışının, öfkesinin nedenini düşündünüz mü?
Susuyor ebeveyn, sanki hiç düşünmemiş de o an düşünmeye başlamış gibi.
Koruyorum sessizliği...
Konuşmaya başlıyorum, çocuğunuzun görülmeye-duyulmaya ihtiyacı olabilir mi?
Ebeveyn cevap veriyor, dinliyorum çocuğumu.
Evet dinliyoruz ama duyuyor muyuz?
Çocuğunuzu parkta oynarken, ev içinde dolaşırken konuşuyorlar, bizler de onları dinliyoruz, fiziksel ihtiyaçlarını karşılıyoruz.
Peki ruhsal ihtiyaçlarını?
Ruhsal ihtiyaçlarına nasıl mı dokunacağız?
Duygular ihtiyaçların işaretidir.
Hem çocuklar hem de yetişkinler bir duygu ifadesi gösterdiklerinde aslında bir fiziksel, ilişkisel, sosyal bir ihtiyaçlarına işaret etmektedirler.
Çocukların duygularını fark etmek ve onlarla çeşitli duygular hakkında konuşmak hem kendi duygularını hem de başkalarının duygularını anlayan bireyler olmalarına katkı sağlayacaktır.
Bu sayede çocuk duyulduğunu, görüldüğünü hissedecektir.
Çocuklar bunu çoğu kez kelimelerle değil, sözsüz ifadelerle yapabilirler. Örneğin; çocuğunuz okuldan geldiğinde yanakları kızarmış durumdadır. Siz ebeveyni olarak bilirsiniz ki çocuğunuz kızardığında bir şeye öfkelenmiştir.
“Annecim bugün okulda seni bir şey öfkelendirmiş” soru sormadan ona yansıtın. Çocuğunuzun böylelikle duygusunu yansıtarak onu duyarak iletişime geçmeniz daha sağlıklı olacaktır.
Çocuğunuz “Annem ne hissettiğimi anlıyor, neden öfkelendiğimi de anlatsam acaba bana yardımcı olur mu?” Düşüncesine girebilir.
Bu da çocuğunuzu değerli hissettirir.
Unutmayın duyguları anlaşılmayan birey değersiz hisseder.
Her birey gibi çocuklar da değerli hissetmeyi bilmeli.
Leyla Navaro’nun, Gerçekten beni duyuyor musun?, kitabında dediği gibi “Soruları her zaman çok sevmişimdir.
Sorular, soranı da, yanıt vereni de düşündürür.”
Sorularınız, düşündürdükleriniz ve düşündüğünüz için teşekkür ederim.
Melek 2 yıl önce