Teşhis, kronik yönetememe sendromu!
Tedavi, ampütasyon!
Hastalığın sebebine gelince, çok geniş.
Konjenital sebeplere girmeyeceğim. Onların önlenebilmesi veya tedavi edilmesi söz konusu değildir.
Sonradan ortaya çıkan semptomlara bakmak gerekir.
Kişi çok açık olan olayı göremez!
Gördüğünü yorumlayamaz!
Yorumladığını anlayamaz!
Anlayamadığını kavrayamaz!
Tüm bunlarla da karar vermeye çalışınca facia olur.
Anlatmaya çalışırsınız, yırtınırsınız, bağırırsınız ama nafile.
Duyu organları işlevsizdir. Hiçbiri çalışmaz, felakete giden yolda kendisine hiçbir fayda vermez!
Kendi ayakları uçuruma götürü kendini, gözler görmez, kulaklar duymaz, nöronlar iletişimi sağlamaz…
Ses gelir sonra, gürültülü bir ses, ne oldu denir.
Koca çınar devrildi!
Üzülür insanlar, niye der.
Tedavi edilemez miydi?
Hastalığın ilk evrelerinde teşhis konulamamış mıydı?
İyileştirici formüller uygulanamamış mıydı?
Önlemler işe yaramamış mıydı?
Yazıktı, günahtı, ayıptı…
Ama olmuştu bir kere, hastalık terminal döneme dayanmıştı. Bu saatten sonra dahili branşların yapacağı bir işlem kalmamıştı. İş harici branşlardaydı!
Bizden de onlara başarılar dilemek düşüyordu.
Başarılar dilerken, etrafımıza bakmamız gerekiyordu. Acaba etrafımızda duyguları algılarını etkileyen veya tetikleyen başka birileri var mıydı?
Hemen bakıp tedbir almak lazımdı. Gürültü çıkmadan, iş dahili branşları aşmadan. Yoksa harici müdahaleler çok ağırdır ve komplikasyonları çoktur. Nekahat evresi de uzundur.
Alla bizi ve kurumlarımızı tüm sendromlardan korusun.
Daha aydınlık yarınlar dileğiyle, sağlıklı ve mutlu kalın…