Günlerdir zihnimi kurcalıyor.
Gece yarısı uyanıp uyanıp,
Twitter hesabımı karıştırıyorum.
Acaba bulundu mu?
Sabah, uyandığımda aklıma ilk gelen şey de o.
Bir haber var mı?
O masmavi gözleri,
Boncuk boncuk…
Nasıl da masum…
Bayram Günü kayboldu.
Çiçekli bayramlıkları üzerinde…
Bundan sonra
Leyla için,
Ve ailesi için
Bayramlar hiçbir zaman “bayram” gibi olmayacak işte…
Ağrı’da,
Bayram ziyareti için gittiği dedesinin köyünde…
Kaçırıldı Leyla…
Dede köyü bu,
Ana kucağı gibi,
Kendini güvende hissettiğin yer olmalı dede köyü…
Değilmiş demek ki…
Nefes aldığımız,
Yaşadığımız,
Çalıştığımız,
Okuduğumuz,
Yürüdüğümüz,
Uyuduğumuz,
Hiçbir yer güvenli değil artık…
Sanırım gerçekten “şans eseri” yaşıyoruz.
Artık güven içinde değiliz, hiçbirimiz.
Hele küçüklerimiz.
Çocuklarımız
Bebeklerimiz…
Hayvanlarımız bile…
Savunmasızlar.
Bu yüzden en fazla zarar gören de onlar.
Leyla da savunmasızdı.
Kaçırıldı.
Ona el uzatanlar,
Kim bilir,
Belki de en yakınları…
Muhabirimiz Osman da günlerdir takip ediyor.
Her gün facebook sayfasında
“Leyla’yı bulalım” kampanyalarını paylaşıyor.
Dün öğrendim,
Leyla’nın bulunması için adak adamış.
“Bulunursa para bağışlayacağım” diyor,
“İhtiyaç sahibi bir aileye…”
O, minicik bir çocuk…
Ne olur, Leyla’yı bulun…
