Biri çıkıp ölüm konusunu açtığında nedense insanlar onun hakkında, artık yaşamak istemiyor, diye düşünür. Ve saçmalama deyip konuyu kapatmak isterler. Halbuki ölüm bizim gerçeğimiz. Herkes bir gün öleceğimizi biliyor. Ama buna göre yaşamıyor hiç kimse.
Ülke olarak salgın sürecinden geçtik. Pandeminin ülkemize geldiği ilk zamanları hatırlıyor musunuz?
O zamanlar herkesi bir ölüm korkusu sarmıştı. Birçok insan ölümle yüzleşti. Yakınlarını kaybedenler bu acıyı yaşadı.
Ölümle karşı karşıya gelenler ve gelmeyenler zamanla bu gerçeği unutmaya ve normalleşmeye başladı.
Sonrasında başka sorunlar sebebiyle ölümle yüzleştik.
Şimdilerde ise asrın felaketi diye isimlendirilen depremlerle birlikte ölümle yüzleştik. Binlerce kişinin ölümünü gördük, bu acıyı en yakından yaşayanlar oldu. Ölenler için demiyorum, ölen insanların yakınları bu acıyı yaşadı. Ölümü gördüler.
Neredeyse bir ay geçti insanların çoğu tekrar normalleşmeye başladı.
İnsanoğlu olarak bizler unutkanız, bir ay önceki duygularımız şimdi yok. Birçok kişinin de belki bir yıl, belki beş yıl, artık bilemiyorum, belli bir zaman geçtikten sonra onlarında ilk günkü acıları hafifleyecek. Ve artık normaleşecekler.
Ölüm konusunu açmak, ölümle yüzleşmek, bu acıyı derinden yaşamak bizim gözümüzde yaşadığımız "anı" değerlendirmeye yetmiyor maalesef.
Bunun birçok nedeni var. Fakat nedenler ne kadar farklı olursa olsun öğrenmemiz gereken şey hep aynı ve belli.
Yaşadığımız anın farkına varmak. Yaşadığımız anın önemini bilmek. Ve o anda kalabilmek. O anın hakkını verebilmek.
Bunu öğrenmek zorundayız. Zorundayız çünkü ölüm gibi bir hakikati zaman zaman görüp normalleştikten sonra tekrar vakitimizin kıymetini bilmemeye başlıyoruz. Ve bunun sonucunda yapmak istediklerimiz, söylemek istediklerimiz vs. bizimle mezara geliyor.
İnsanlar yaptıklarından çok yapamadıklarından pişman olur en çok. Hayatımızı sınırlandırmak, ertelemek yerine vaktinde yaşamak en doğrusu.
Bunun için de her anın kıymetinin farkında olarak yaşamalıyız.
Hayat kısa ve sınırlı.
Ama yaşıyorken bizim duygularımız, hayallerimiz, sözlerimiz, yapacaklarımız sınırsız.