Bozuk düzen, bozuk terazi tartı ,
En yakın dostlarım dönüyor sırtı,
Ne kadar zorlaştı yaşamın şartı,
Düşman belli değil dost belli değil.
Aşık Veysel
Ne güzel söylemiş değil mi ünlü ozan Âşık Veysel?
İnsan, dostunun, düşmanın kim olduğunu bilmiyor.
Şimdi büyüklerim iç çekiyorlar.
Nerede o eski dostlarım diye.
Zaman ilerledikçe ilişkiler, çıkar ilişkilerine dönüyor.
Çocukluğunuzdaki gibi sağlam dostlarınız yok değil mi?
Oysaki ilk tanıştığınızda çocukluğun verdiği masum duygularla kurduğunuz, bir oyunla kanka olduğunuz, annenizin verdiği bir dilim sıcak ekmeği paylaştığınız, top oynarken komşunun camını kırdığınızda el ele tutuşup kaçıp saklandığınız ya da saçlarınızı beraber ördüğünüz o samimi dostlarınız yok artık, değil mi?
Keşke çocukken eğlendiğiniz dostlarınız, yetişkinken de yanınızda olsalardı.
Dostluk gibi içten, sıcak duygular, çocukluk yaşlarında daha rahat ve güzel yaşanıyor.
Eee ne de olsa o zamanlar tek dert oyun.
Şöyle sağlam bir sıkı dostunuz olsa ne de güzel olur.
Sıkıntıya düştüğünüzde size elini uzatan,
Yanlışınızdan sizi döndüren,
Size yol gösteren,
Acınızı ve kederinizi paylaştığınız,
Size kendinizi iyi hissettiren,
Sırtınızı yaslayabildiğiniz sağlam bir dost…
İyi bir dost kardeş yarısı gibi.
Hele ki yıllanmış dostluk...
Nerdeeeeee?
Keşke herkes böyle güzel dostluklar kurabilse.
Eğer böyle güzel dostluklara sahipseniz bunun değerini iyi bilin.
Bunu bulamayanlar var.
Dostlar bence rengârenk çiçeklere benzer.
Bir tane çiçek güzeldir ama bir buketin hazzını insana vermez.
Dostlar da bu buketin hazzını size yaşatır.
Onun için dost biriktirin.
Çağırdığınızda koşup gelen çok sayıda dostunuz olsun.