Bayram telaşı vardı içimde birde anneannemi kaybetme korkusu.
Ben bayramları sevmem,
Bayramlar bana hüzün getirir.
Bayramlaşmaya gittiğim tüm evlerde keder ve hüzün görürüm. İçim kırılır.
O gelmeyecek eksiği beklerim. Hani yıllar, hani aylar, hani dün kaybettiklerimiz. Gelecek yanımıza ve bize hoş geldiniz, iyi bayramlar diyecek kişiyi beklerim. Ama onlar hiç gelmez.
Annemin bana aldığı bayram elbisemi bayram ayakkabımı ilk gösterdiğim kişidir anneannem.
Anneannem huzurdur, insandır, yaşamdır.
Bayramda ilk koşup elini öpüp kokladığımdır anneannem.
….
Küçüktüm kuzenimi kaybettiğimde kendisi de küçüktü bizi bırakırken geride. Yıllar oldu hâlâ O’nu beklerim ama o gelmez.Her bayram amcamlara gittiğimde sanki O içeriye girip bize ‘’İyi bayramlar’’ diyecek gibi… Ben çok benzermişim (kuzenime) abime, o da bana benzermiş haliyle. Beklerim kapının her açıldığında O’nun hoş geldiniz demesini, yeniden sarılmasını. Yeniden bizi kollamasını, ama o hiç gelmez. Hangi bayram gitsem o eve, beklerim ben abimi, yengemde bekler bilirim. Bana her baktığında, her sarıldığında gözleri dolar. Evlat kokusu işte neye benzer ki!
Ben bayramları hiç sevmem.
Bir defasında rüyamda görmüştüm abimi, sarıldık birbirimize hiç bırakmadan dakikalarca ağladık.
‘’Ne olur ağlama, bundan sonra her şey güzel olacak’’ demişti.
‘’Gitme abi seni çok özledim’’ dediğimde,
Gözyaşlarımı elleriyle silerken ‘’Kendine iyi bak, ben yine geleceğim’’ demişti.
Rüya bu ya abim hiç gelmedi. Yengemde çok bekledi, ama abim hiç gelmedi.
Ben bayramları hiç sevmem.
Her gittiğim evde gideni beklerim, hiç gelmeyecek olan gideni.
Her evin hüznüdür bayramlar.
Ben bayramları hiç sevmem
…
Ya anneannem de giderse.
Bu yazıyı yıllar önce yazmıştım, geçen yıl anneannem de gitti…
Artık eskisi gibi değilim kabullendim bazı gerçekleri. Üzülmek yerine, iyi ki onlarla bu kadar yıl yaşamışım diyorum. İyi ki burada yaşayıp anılarını bırakmışlar diyorum.
Sevdiklerinize sımsıkı sarılın, sevmeye gecikmeyin.