Sıkıntılı günler geçiriyoruz.
Küçük esnaf,
Emekli,
İşsizler,
Neredeyse
Son nefesini vermek üzere.
Kapalı dükkanlar,
İşleyen kiralar,
Sigorta ve maaşlar,
Evin geçimi, mutfağı,
Çocuğun masrafı,
Yaklaşan Ramazan Ayı,
Derkeeeen,
Her evde bir geçim sıkıntısı.
Kentin kenar semtlerinde çaresizlik manzaraları.
Yoksul aileler,
Sık sık uğrar yanıma,
Ama bu kez durum çok farklı.
Perişan haldeler,
Çaresizlikten canına kıymayı düşünen babalarla tanıştım,
Çocuğu kucağında, “açız” diyen anneler geldi yanıma.
Kimisi, bin TL’lik yardımı almış ama
Evinin biriken kirasını,
Elektriğini,
Mahalle bakkalına borcunu ödemiş,
Elde var sıfır.
Kimisi Bin TL’lik yardımı da almamış.
Onlar daha kırgın ve tepkili.
Soruyorlar neden?
Sosyal Yardımlaşma Vakfı’na gitmiş çoğu.
Kurum, virüs tedbirlerinden ötürü kapalı.
Dertlerini anlatacak,
Çare isteyecek, bir yerler arıyorlar belli ki.
Görüştüğüm,
Sosyal Yardımlaşma ve Dayanışma Vakfı Yetkilileri,
Yardımların tükendiğini açıklıyor.
Bu zorlu süreçte,
En ihtiyaç duyulan günlerde,
Yardımların tükenme noktasına gelmesi,
Hem ihtiyaç sahiplerinde
Hem bende
Hayal kırıklığı yaratıyor, elbette.
Belediyenin Sosyal Birimi’nde de çalışmalar kısmen durmuş gibi.
Sivil Toplum Kuruluşlarının yardımları ve
İş insanlarının gösteriş kokan çabaları da yerini bulmuyor yine.
Yardımlar dağıtılırken, bir koordinesizlik var gibi.
Hangi aile, gerçek ihtiyaç sahibi, çözmek zor değil oysa.
Muhtarlar, mahallelerine en iyi hakim olanlar.
Onlardan bu konuda destek alınabilir mesela.
Evde sigortalı görünüyor diye,
Bütün yardım ve desteklerden mahrum kalanlar var, çok acı.
Genelde, ezber listelere gidiyor yardım kolileri.
Hiç yardım alamamış ailelere ulaşmak,
Yardımları eşit ve adaletli dağıtacak bir yöntem,
Bulmak gerekiyor mutlaka.
Bir ekmeğe muhtaç olup, kendi çaresizliğine terk edilmiş,
Evinde sıcak yemek pişmeyen aileler,
Harabe, tavanı dökülen, içi su dolan, nem tutan evlerde yaşayan çocuklar,
Evi, başına yıkılmak üzere olan kadınlar,
Ailesine yetemeyip, çaresizlikten kıvranan babalar var.
Görün onları.
22°