En çok gözler, insanın iç dünyasını ele verir.
Gözlerde, kişinin yaşadığı her duygunun hisleri vardır.
Gözlerime bakarak, kaçtır yorgun olduğumu söylüyor karşılaştığım çok kişi.
Aynanın karşısına geçince göz kapaklarımın altındaki kırışıkların daha da derinleştiğini fark ettim.
Göz kapaklarım ise neredeyse görme açımı kapatacak kadar kapanmıştı, kirpiklerim birbirine değiyordu.
Gözlerimdeki nem artmış, göz kenarlarımda damlalar her an dökülecek gibi duruyordu.
Yorgun olduğumu ben de hissediyorum zaten uzun süredir.
Bir gölgeye oturup dinlendikten sonra geçen bir yorgunluk değil benimkisi.
Sanki hiç geçmeyecek bir yorgunluk bu.
Bir bitkinlik…
Bir hüzün…
Dağ başında tek başına kalmış bir ağaç gibi yalnızlık hissi var içimde.
Hayalleri gerçekleşmemiş, gerçekleşmeyecek büyük bir umutsuzluk,
Karamsar bütün duygular bir arada birikmiş.
Bu yorgunluğa yol açan yük, sadece benim değil.
Kendi derdim, kaygım, korkum değil.
Herkese açık yüreğimin 50 yıllık birikimidir.
Yürek kapımdan sadece benim değil, herkesin derdi tasası içeri girer.
Hiç kapanmadı bu kapı.
Hiç kimseyi reddetmedi.
Banane’cilerden olmadı hiçbir zaman.
Çünkü sadece kendi derdimle değil, herkesin derdi ile yandım.
Kendi yükümü değil, herkesin yükünü omuzladım.
Bireysel çıkarlar peşinde koşmadım.
O yüzden ağır ama değerli bir yorgunluktur benimkisi.
Daha önce yorgun düşünce Hasankeyf’e gider kadim kentin gölgesinde dinlenir, kendime gelirdim.
Hasankeyf sular altında kalınca hayatımda bir boşluk oluştu.
Hasankeyf’e gidemeyince de bazen Aşık Veysel den, Şivan Perver’den, Xece’den veya Sezen Aksu’dan bir müzik parçası dinlemek ilaç gibi gelirdi.
Şimdi moral kaynağım Hasankeyf de yok, müzik de ruhumu dinlendirmiyor eskisi gibi.
Yürek kapımdan geçen yükler, omzumda müthiş bir yorgunluğa neden oluyor.
Bu yorgunluk, boş bir yorgunluk değil elbette.
İçimi ısıtan ve ayakta tutan da budur.
Evet, yoruldum ama boş yere değil.
Ama en çok da anlaşılmamak ve yalnızlık yoruyor insanı.
Bu yüzden çok incindim, kırıldım ve yoruldum.
Yorgun bir yazı oldu bu yazı da böylece..